Geschreven door Barbara Kerkhof & Cors van den Brink. Barbara kennen we al van 'Hardlopen voor Vrouwen'. Opvallend dat dit boek minder 'glossy' is. Maar het boek van de Arbeiderspers lijkt me voor een kleinere doelgroep geschreven en de Helden zelf zijn ook wel 'sobere' mensen. De sportieve kleurenfoto's in het boek vallen daardoor wel extra op. Medeauteur Cors (1952) is freelance journalist en sportschrijver en heeft al minstens acht boeken op zijn naam.
Dit is weer heel andere koek dan de hardloopthriller van vorige maand!
Al moeten onze helden van de 42 km wel allemaal nog 195 meter doorlopen om onder het Finishdoek te komen. Het woord Heldinnen maakt de titel kennelijk te lang. Het boek geeft een goede indruk van de 'loopgeschiedenis' van zeven vrouwen- en negen herentoppers op die afstand. Het draait daarbij om veel informatie over hun loopprestaties met tops and downs, hun achterban en hun trainers. Je krijgt een aardig idee van de manier van leven waarbij het begrip 'focussen' een centrale rol speelt. De 16 vormen de absolute voorhoede van deze tot de verbeelding sprekende vorm van hardlopen. De Marathon is dan ook veel bekender dan de Spartathlon, een looptripje van 246 kilometer van Athene naar Sparta. De heel stoere liefhebbers doen daar zo'n 22 à 36 uur over. Uiteraard hoorde ik al jaren geleden van mijn mederecensent (natuurlijk in de kleedkamer) dat hij daar ooit aan meedeed en wel uitstapte maar pas na een slordige 113 km! Hoe halen ze het in hun hoofd om daaraan te beginnen….. De in dit boek beschreven atleten hebben ook wel een behoorlijke tik, vriendelijker gezegd een onbedwingbare drive om zo'n eind te hollen. De tijd is voorbij dat er belangrijke (oorlogs)boodschappen worden meegenomen. Net als bij de moderne Spartathlonners lopen ook deze 'Pheidippidessen' voornamelijk voor eigen roem (een enkeling misschien voor hun eigen vlag), plezier en natuurlijk voor hun trainers en achterban.
In dit boek rennen zo de oudste held Aad Steylen, (1935), 14 bekende anderen en de jongste heldin Lorna Kiplagat (1974) voorbij. Achter elke geschiedenis worden hun prestaties beschreven en een 'vertrouweling' geeft een persoonlijke kijk op de held of heldin. Het boek is prettig leesbaar omdat je elke dag met één held of heldin kunt 'meelopen'. Dus het is voor langzame lezers en lezeressen onder ons heel goed te doen. De (marathon)cutuur zoals in het boek beschreven ligt wel ver af van die in onze gewone AV-loopgroepen. Maar onze 'loopjescultuur' is toch ook niet te versmaden en is gelukkig niet voor iedereen de opmaat voor die enorme einden als de marathon, want er wordt wat opgeofferd in dit boek!
Koos:
Een geschiedenisboek over Nederlandse marathontoppers, van wie ondergetekende de meesten uit eigen wedstrijden kent, leest wezenlijk anders voor de jongens en meisjes die pas in de 21e eeuw met lopen zijn begonnen. Voor beiden is het leerzaam en stimulerend. Eens te meer realiseer je je de enorme gedrevenheid die deze lopers moesten hebben om de top in marathonland te behalen. Talent is een voorwaarde, maar verder is het zwoegen en lijden en onwaarschijnlijk veel km's trainen. Ik schat dat de geïnterviewde atleten gemiddeld zeker op 150 km per week zitten, iets wat ik overigens nooit heb gehaald en eerlijk gezegd ook niet ambieer. Er was 50 jaar geleden ook veel minder bekend over periodisering, voeding, hartslagzones e.d.
We hebben het nu over Nijboer, ten Kate, Cor Lambregts, Cor Vriend, Bert van Vlaanderen, Aart Stigter, Luc Krotwaar, Carla Beurskens en al die anderen die de laatste 50 jaar van de vorige eeuw kleur gaven op de wat toen algemeen als langste afstand gold. Ook coaches als Wim Verhoorn en Bob Boverman komen aan bod. Namen als Michel de Maat en Greg van Hest vielen helaas net buiten het bestek van het boek (1e druk 2008). Het is een wat zouteloos boek geworden. Qua verhaaltjes correct en braaf, maar weinig spannend. Er had best een hoofdstuk cijfers en statistiek afgemogen, dan heb je meer overzicht en neem je later zo'n boek nog eens ter hand. De meeste kritiek heb ik echter op de illustraties, in ons huidig tijdsgewricht vrij essentieel, als je tenminste een boek wilt verkopen. Hoe curieus: er staan geen foto's van onze geliefde helden uit hun glorietijd in! Alleen actuele foto's - soms zelfs zwart/wit - van de dames en heren in een onduidelijke semisportieve houding in hun achtertuin. Foto's van de coaches ontbreken zelfs. Kan je je een geschiedenisboek voorstellen met Michiel de Ruyter, Piet Hein of Rembrandt van Rijn, geportretteerd in hun nadagen in de gang van een bejaardentehuis? Nee, die willen we afgebeeld zien in hun actieve periode.
Ik heb niks te vertellen, maar als er een herdruk zou komen zou ik het boek omdopen tot "Een eeuw Nederlandse marathongeschiedenis" met meer helden, roemrijke actiefoto's en cijfertjes om van te smullen. Dan kunnen alle hardlopers heerlijk genieten en zullen ze popelen om ook eens een weekje van 150 km te draven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten