Koos:
In 2009 uitgegeven onder de titel “just a little run around the world”, een typisch Engels understatement voor een vijf (!) jaar durende hardloopreis. In 2010 in het Nederlands vertaald, waarbij niet alleen de titelvertaling vraagtekens oproept. Rosie Swale-Pope was al eens alleen zeilend de Atlantische oceaan overgestoken en deed veel liefdadigwerk met haar man, die ook tal van duursportprestaties op zijn naam had. Totdat deze onverwacht aan prostaatkanker overleed. Rosie wilde via een tocht om de wereld aandacht voor deze ziekte mobiliseren en oproepen je tijdig te laten onderzoeken. Oktober 2003 vertrok Rosie uit Wales, op de leeftijd van 57 jaar! Ze loopt soms maar 15 km per dag, vanwege storm, regen en temperaturen van –30 graden Celsius. ’s Nachts zet ze het tentje uit haar rugzak op en slaapt langs de weg of in het bos. Ze doet ook Nederland aan. Leuk land hoor als je dat zo leest! De rugzak blijkt trouwens toch te zwaar te zijn en wordt via een sponsor vervangen door een karretje. Ze loopt als door een verhalenboek. In Siberië krijgt ze een wolf in haar tent. Een aaneenschakeling van de meest bizarre ervaringen en ontmoetingen. In opperste verbazing heb ik het gelezen. Onvoorstelbaar wat een mens aankan en aandurft! En ook nog eens geen egotripperij of borstklopperij, zoals vaak in dit soort boeken. Geen cijfertabellen wat ze allemaal presteert, en hoe goed/sterk ze wel niet is en nauwelijks foto’s waar ze prominent op staat. Het gaat niet om haar en ze zoekt zichzelf niet. Haar missie is extern gericht: aandacht voor de ziekte waaraan haar geliefde overleed. Vaak ontroerend en ook vol avontuur, een van de beste (loop)boeken die ik de laatste jaren las. Thanks Rosie, bedankt Anja.
Gerard:
Hoewel de titel lijkt op de bekende ‘ego’ boeken van allerhande loopcoryfeeën is dit totaal iets anders. Welshwoman Rosie verwerkt het verdriet van de dood door kanker van haar man Clive op een heel bijzondere manier. Hij onderneemt hardlopend een onmogelijke barre Noordelijke tocht van 33.000 km (Wales-Wales). Op die reis is het slechts af en toe warm, maar vooral koud, héél héél erg koud. Maar ja wat wil je als je o.a. Letland, Rusland, Siberië, Alaska, Canada en IJsland hollend doorkruist. Zij start in Tenby nog met een pittig zware rugzak, maar onderweg in het barre Noorden duwt en trekt zij een aanhangwagentje en later een slee. Rosie is een mensenmens. Zij heeft besloten de avonturen onderweg op haar eigen positieve en intuïtieve manier tegemoet te treden. Hoewel ze er niet altijd ongeschonden vanaf komt, blijft ze mentaal kaarsrecht overeind staan. Vooral haar ontmoetingen met wilde dieren en mensen zijn indrukwekkend. Geholpen door een leger bekende en onbekende vrienden en vriendinnen op de route wordt ze gesteund en regelmatig gered, ook van de dood. Haar tocht krijgt wereldwijde aandacht in de media. Rosie schrijft (ingekort) in de inleiding van haar boek: “Op 12 juni 2002 stierf mijn man Clive in mijn armen. Hij had prostaatkanker. Uit de grond van mijn hart rees de overtuiging dat ik iets moest ondernemen. Ik moest mensen hierover vertellen, moest ze eraan helpen herinneren dat het nodig is je gezondheid regelmatig te laten controleren. Als door mijn boodschap ook maar één leven wordt gered, is het de moeite waard geweest”. Zij helpt al rennend mee aan fondsvorming voor kankervoorlichting en dat zelfde geldt ook voor een weeshuisproject dat zij tijdens haar tocht bezoekt in Rusland in het dorp Kitezh vlakbij Kaloega (bijna 200 km ten zuidwesten van Moskou). Rosie heeft wel de beschikking over door bedrijven gesponsorde materialen zoals de 53 paar hardloopschoenen die zij op haar tocht verslijt. Vooral de moderne communicatiemiddelen (SAT-telefoon, GPS enz.) lijken haar wel een te ‘moderne’ oerloper maken, maar haar ontberingen blijven staan en risico’s die ze veelvuldig aan den lijve meemaakt zijn ook daardoor niet te voorkomen. Ook het gebruik maken van vliegtuigjes en vliegtuigen is behalve onvermijdelijk (zwemmen is wel erg ver) ook medisch soms nodig. Alleen de ingelaste Groenlandexpeditie is niet perse nodig in het boek. Ren Rosie Ren leest heerlijk weg. De dame heeft zeker wat te vertellen en warempel komen een paar vergelijkbare ontmoetingen naar boven (hoofdstuk ‘de wereld van speciale zogenaamd gewone mensen’) die ik ooit in Oostenrijk had tijdens een lifttocht in barre kou op Sylvesterabend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten